Love&Life

"Και να ξέρεις ακόμα σε θυμάμαι!", είπε με απόγνωση.

Και αυτός, απλά, την κοίταξε σαν να μην είχε ξαναδεί άνθρωπο στη ζωή του. Αυτή προσπαθούσε να μην βουρκώσει, καθώς, κοιτούσε τον έρωτα της ζωής της να την κοιτάζει και να μην αρθρώνει λέξη. Προσπαθούσε απεγνωσμένα με τα μάτια της να τον κάνει να μιλήσει, να πει κάτι, να νιώσει. Μάταια∙ έφυγε κομψή καθώς έπαιρνε τον δρόμο του γυρισμού.

Ξύπνησα! Ήμουν ιδρωμένη! Όνειρο, σκέφτηκα αμέσως.
Όμως και η πραγματικότητα για μένα δεν είχε και μεγάλη διαφορά. Ένιωσα έναν πόνο στο στήθος, καθώς η μορφή του σχηματίστηκε μπροστά στα μάτια μου. Έβλεπα με κάθε λεπτομέρεια όλα τα υπέροχα στοιχεία που είχε πάνω του λες και τον είχα μπροστά μου. Σκέφτηκα πως τρελάθηκα, έκλεισα τα μάτια μου, τα ξανάνοιξα και ήταν ακόμα εκεί. Αποφάσισα να τα επεξεργαστώ ξανά, ένα προς ένα, όπως τότε∙ τότε που καθόμουν και τον χάζευα με τις ώρες και απορούσα πώς μπορεί να κυκλοφορεί ένας άγγελος στη γη.

Ξεκίνησα από τα μαλλιά του, αυτές τις ακαθόριστες μικρές ξανθές μπουκλίτσες του, που μ' άρεσαν να τις πειράζω, να τις χαϊδεύω, όταν τον φιλούσα τρυφερά και να τις τραβάω, όταν τον φιλούσα παθιασμένα.

Συνέχισα στο πρόσωπο του. Αντικειμενικά, μπορεί να έλεγε κανείς πως δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Για μένα όμως είχε μια λάμψη, μια καθαρότητα, μια ατελείωτη γοητεία και ένα υπέροχο βλέμμα. Όχι, δεν ήταν το χρώμα των ματιών του που με έκανε να λιώνω στο κοίταγμά του αλλά ο τρόπος που με κοιτούσε, σαν να μου έδειχνε την ψυχή του όλη. Τα χείλη του ζουμερά και ζαχαρώδη, χείλη για φίλημα.

Το σώμα του σχεδιασμένο να ταιριάζει αρμονικά με το δικό μου, να βυθίζομαι στην αγκαλιά του και να κουμπώνω (ναι αυτό το κλακ!).

Μετά τη λεπτομερή "επεξεργασία" της μορφής του, πλησίασα να τον αγγίξω. Όσο πλησίαζα όμως, τόσο αυτός εξαφανιζόταν. Τότε ένιωσα μια λύπη και την ανάγκη να ξαναδώ αυτή τη μορφή.

Υπάρχει ένα ρητό του μεγάλου Τάσου Λειβαδίτη που λέει: "Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπό της, πασχίζω να θυμηθώ - τίποτα. Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά, που είναι κάτι περισσότερο κι απ' την ίδια την ανάμνησή της. Που είναι, αυτή, ολόκληρη, μέσα μου."

Πέρασαν μήνες και όμως το πρόσωπό του δεν μπορεί να ξεχαστεί, και αυτό το βάρος στην καρδιά κάθε βράδυ αναπάντεχο.

Πλησίασα στο παράθυρο, κοίταξα κάτω τους περαστικούς και αφέθηκα στις σκέψεις μου. Άφησα να με παρασύρουν και προσπάθησα να ξεφύγω από το όνειρο που με γονάτισε και με έκανε να θυμηθώ όλες τις αβάσταχτες λεπτομέρειες. Μα αυτός εκεί να μου θυμίζει την απουσία του.

Ξέσπασα σε κλάματα.
Βυθίστηκα στον έρωτα μου,
στην απουσία του...