Ένα μεσημέρι καλοκαιριού με έδιωχνες ενώ τα μάτια σου έλεγαν μείνε!

Το στόμα σου φώναζε φύγε και το χέρι σου δεν με άφηνε λεπτό. Δεν ήξερα σε ποιο από τα δύο να βασιστώ, στα λόγια ή στις πράξεις σου. Σε αυτό το παράπονο που είχε η φωνή σου που με ικέτευε να σε αφήσω ή στα δυο σου μάτια που έβγαζαν φλόγες. Όσο ήμουν κοντά σου πίστευα στα μάτια σου, μα όταν γύρισα το κεφάλι και έφυγα είχα στο μυαλό μου μόνο τα λόγια σου.

Για κάποιο λόγο με χάραξαν αρκετά και ένιωθα πως ήθελες να φύγω για να σωθείς, για να μπορέσεις να ξεφύγεις από εμένα. Βλέπεις δύο σώματα που καίγονται με μιας από την αρχή δεν μπορούν παρά να μείνουν στάχτες.

Αυτοί οι έρωτες επιβιώνουν και ζουν μόνο στα παραμύθια, μα εμείς όσο και αν θέλησα δεν κατάφερα να φτιάξουμε το δικό μας παραμύθι. Ίσως ήμαστε οι κομπάρσοι που έδειχναν στους πρωταγωνιστές του παραμυθιού τον έρωτα που αξίζει να βρεις. Αυτόν που σχεδόν πίστεψα ότι θα ζούσαμε. 

Πόσο αστείο όμως, οι κομπάρσοι δεν μπορούν να έχουν τέτοιες απαιτήσεις. Αλλά αν μπορούσα να έχω μια απαίτηση τώρα, αυτή θα ήταν να έρθεις άλλη μια φορά για να με ξανά διώξεις, να ζήσω άλλη μια φορά το παραμύθι μας και μετά να μας φάει ο κακός ο λύκος.

......

Απλά έλα.

Uknown


Εσύ που με έψαχνες με τα μάτια σου εκείνο το βράδυ, ήταν τα ίδια μάτια που με άφησαν στα δύσκολα όταν ζήτησα τη βοήθειά σου..

.... 

Ακόμα θυμάμαι εκείνο το βράδυ, όταν τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και κάναμε και οι δυο πως δεν είδαμε ο ένας τον άλλον! Μόλις σε εντόπισα η καρδιά μου χτυπούσε τρελά, σαν να ήμουν ερωτευμένη. Δεν ήμουν όμως ή τουλάχιστον αυτό έλεγα στον εαυτό μου και ας μην ήμουν τόσο σίγουρη για αυτό. Είχα τόση λαχτάρα να σε δω, που μόλις σε αντίκρυσα δεν πίστευα οτι ήσουν εσύ μπροστά μου. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω.

Βλέπεις αυτά τα χείλη που κάποτε με φιλούσαν με στοργή και λαχτάρα τώρα δεν μου μιλούσαν καν, ίσως όχι γιατί δεν το επιθυμούσαν αλλά επειδή εγώ προσπαθούσα να προστατέψω τον εαυτό μου από έσενα. Από έναν άνθρωπο που με ήθελε μόνο τις ώρες που μπορούσε και τον βόλευαν. Όμως μάτια μου γλυκά εγώ δεν ήμουν εκεί μόνο τις ώρες που με βόλευαν, αλλά όλες τις ώρες.. Από αυτές που ήμουν πολύ μακριά σου και δεν μπορούσα ούτε καν να σε αγγίξω μέχρι αυτές που σε είχα μπροστά μου και χάζευα τη μορφή σου. 

Μετρημένες οι ώρες μαζί σου..προσπαθούσα κάθε φορά με λαχτάρα να αποτυπώσω ότι μπορούσα από εσένα. Τα μεγάλα σου χέρια που με έκλειναν στην αγκαλιά τους τόσο αρμονικά, το όμορφο προσωπάκι σου, αυτά τα μικρά αλλά ζουμερά χειλάκια που είχες που με φιλούσαν πότε-πότε με γλύκα, πότε-πότε με πάθος, και αυτό το χαμόγελο που με πέθαινε και έλιωνα σαν μικρό παιδί μπροστά σου. Όλες αυτές οι είκονες ήρθαν στο μυαλό μου μόλις σε αντίκρυσα ξανά εκείνο το βράδυ μετά από καιρό... Όλες οι αναμνήσεις πήραν φωτιά και δεν ήξερα αν ήθελα να κλάψω ή να νευριάσω. Ήξερα όμως ότι ήθελα τόσο πολύ να σου μιλήσω αλλά ο εγωισμός μου με κρατούσε. Μπροστά στον δικό σου τεράστιο εγωισμό όμως ο δικός μου έμοιαζε με μωρό.
Δεν ήρθες να μου μιλήσεις αλλά με έψαχνες όλο το βράδυ με τα μάτια σου. Γυρνούσες συνέχεια να δεις τι κάνω, με ποιον χορεύω, με ποιον μιλάω. Γιατί αναρωτιόμουν, αφού δεν σε ένοιαζε για εμένα.. Το βλέμμα σου όμως εκείνο το βράδυ έδειχνε κάτι το διαφορετικό. Μόλις γυρνούσα και εγώ να σε κοιτάξω, άλλαζες βλέμμα. Δεν άντεχες βλέπεις να ενωθούν οι ματιές μας. Δεν άντεξα και πέρασα από μπροστά σου. Ακόμα θυμάμαι το τρέμουλο της φωνής σου, αυτό το τάχα χαρούμενο χαμόγελο και την όλη αμηχανία που είχες καθώς μου μιλούσες. Μην νομίζεις μάτια μου, και εγώ έτρεμα ολόκληρη αλλά δεν το έδειχνα απλά χαμογελούσα σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να βλέπω έναν γνωστό στο δρόμο και ας με είχε τσακίσει η αμηχανία σου.

Ήταν πολλά αυτά που ήθελα να σε πω. Βλέπεις δεν μου έδωσες ποτέ την ευκαιρία να τα πω όπως έπρεπε. Ίσως καλύτερα γιατί μπορεί να μην άντεχα την αλήθεια σου αλλά ίσως και όχι γιατί τώρα βασανίζομαι.. Βασανίζομαι στη σκέψη πως η παρουσία μου σε ταράζει και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό, και επειδή δεν θέλω να πληγωθώ αλλά και γιατί δεν μου δίνεις πλέον αυτό το δικαίωμα. 

Δεν ξεχνάω τις φορές που με άφηνες να ψάχνω τι έκανα λάθος και πηγαινοερχόσουν στη ζωή μου, που με άφηνες να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας χωρίζει τόσο έντονα και καταλήγουμε κάθε φορά παραλίγο ευτυχισμένοι.
Όμως εκείνο το βράδυ είδα και τι ήταν αυτό που μας ένωνε.. Ήταν δυο κλεφτές ματιές και ένας φόβος τρομερός. Ο φόβος του να μην ερωτευτούμε! Μα εγω σε είχα για δυνατό. Και έτσι πήρα όλες τις κλεφτιές ματιές σου από εκείνο το βράδυ και τις φύλαξα καλά μέσα μου, εκεί μαζί με το τελευταίο μας φιλί πριν το τέλος να έμοιαζε κοντινό.
https://www.pexels.com/search/couple/
Δεν χρειάστηκα φωτογραφία σου εκείνο το βράδυ, γιατί σε είχα ξανά μέσα στη καρδιά μου. Σαν να μην έφυγες ποτέ, και ας πάλεψα σκληρά για αυτό. 
Άνοιξες τη πόρτα της καρδιάς μου σαν να είχες το κλειδί, αυτό το κλειδί που άλλαξα αμέσως όταν σε έχασα και έβγαλα το πιο ασφαλές για να μην μπει κανείς. 

Σε ερωτεύτηκα τόσο πολύ που μέχρι τώρα όλοι έμοιαζαν περαστικοί μπροστά σου. Νόμιζα πως σε είχα αφήσει πίσω μου, αλλά ήσουν πάντα μέσα μου. Κρυφά και φανερά. Μα αυτή τη φορά αποφάσισες να είσαι φανερά. 
Στεκόσουν μπροστά μου και με κοιτούσες με αυτά τα μάτια, με αυτό το γνώριμο βλέμμα. Αυτά τα μελαγχολικά εκφραστικά σου μάτια, που πάντα με ταξίδευαν, και τρομάζω που το λέω, αλλά ακόμα με ταξιδεύουν. Αυτή η τόσο σφιχτή αγκαλιά σου που πάντα με έκανε να νιώθω καλύτερα. 

Πες μου, πως το έχεις κάνει αυτό, να εμφανίζεσαι μετά από χρόνια και να είναι όλα όπως τα άφησες; Όταν με μανία προσπάθησα να σε βγάλω από μέσα μου. Όταν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι προχώρησα και ότι είμαι ευτυχισμένη. Όταν απομυθοποίησα ότι είχε σχέση με εσένα, για να πείσω τον εαυτό μου πως ήσουν άλλος ένας..

Μα δεν ήσουν άλλος ένας, ήσουν ο ένας. 

Αυτός που στεκόταν εκείνο το βράδυ μπροστά μου επιβλητικά, που με άγγιζε το πρόσωπο και εγώ στεκόμουν ακίνητη, να τρέμω ολόκληρη, ανήμπορη να αντιδράσω. Μου χαμογέλασες, γιατί έβλεπες τι θα συμβεί μετά, ναι αυτό το φιλί, που με τόση μανία λαχταρούσαμε τόσα χρόνια. Ήρθε και ήταν ότι πιο μαγικό υπήρχε. Τόσο αβίαστο και φυσικό. Γνώριμο όπως τότε.

Σήμερα όμως είναι μια νύχτα δύσκολη, μια νύχτα που δεν σε έχω μπροστά μου, ούτε τώρα αλλά ούτε και τις επόμενες και φοβάμαι... Φοβάμαι πολύ..
Balance Living Conference

Σε περίμενα υπομονετικά να έρθεις προς τα εμένα.
Ήξερα πως θα καταφέρω να σε κερδίσω.. Αργά ή γρήγορα..
Μα ο σκοπός δεν ήταν να σε κερδίσω εγώ, αλλά να έρθεις με τη θέλησή σου.

Πέρασαν ώρες, μέρες, μήνες.. και εγώ σε περίμενα.
Έκανα τα πάντα για να σε φέρω κοντά μου. Να σε κάνω να νιώσεις αυτά που ένιωθα.
Φοβόσουν μην νιώσω παραπάνω και με πληγώσεις. Σε είπα μην ανησυχείς.

Που να ήξερα θεέ μου ότι θα ένιωθα τόσα και θα πληγωνόμουν κάθε μέρα από λίγο;
Που να ήξερα τι δύναμη είχες να με πληγώσεις χωρίς να είμαστε μαζί;

Σε ερωτεύτηκα. Πολύ. Χωρίς κάποιο λόγο και αιτία.
Σαν να ήταν όλα μια φυσιολογική εξέλιξη της ζωής.
Σαν να γεννήθηκα για να σε ερωτευτώ.

Μα είναι και αυτό το τρομακτικό το δέσιμο που έχουμε.
Ξέρω πότε δεν είσαι καλά. Ξέρεις πότε δεν νιώθω καλά.
Τόσο δεμένοι και τόσο μακριά.

Μα γιατί καρδιά μου; Τι σε φοβίζει..
Πες μου τι είναι αυτό που σε κάνει να φεύγεις μακριά μου κάθε φορά που βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής.
Πες μου.. και εγώ θα το πολεμήσω.
Θα παλέψω και για τους δυο μας.

Θα παλέψω για το εμείς.
Αυτό το εμείς που αξίζει να ζήσουμε.

Σε περίμενα, και ακόμα σε περιμένω..
Μην αργείς.