pranitapatra.wordpress.com
"Δεν υπάρχουν σύντομα μονοπάτια για τα μέρη που αξίζει να πας." Beverly Sills

Δεν ξέρω αν έχω επηρεαστεί από το ταξίδι μου ή όχι, αλλά σίγουρα αυτή η φράση με εκφράζει απόλυτα αυτό το μήνα. Νομίζω κάθε φορά αυτό λέω, αλλά ο σκοπός αυτής της ενότητας έτσι και αλλιώς είναι να διαλέγω ένα απόφθεγμα που θα εκφράζει το μήνα μου!!! (Αν όχι πάντα).

Ας ξεκινήσω λοιπόν, λέγοντας ότι δεν ξέρω αν είναι ο προορισμός που αξίζει τόσο ή η διαδρομή για να φτάσεις σε αυτόν τον προορισμό. Εγώ νομίζω το δεύτερο, γιατί όταν καταβάλλεις προσπάθεια,  όταν δίνεις αγάπη, ζήλο και κόπο για να φτάσεις εκεί που επιθυμείς, τότε παίρνεις και την μεγαλύτερη ευχαρίστηση όταν το καταφέρνεις. Νιώθεις ότι άξιζε όλο αυτό που έκανες και έχεις ένα αίσθημα ευφορίας. Άρα όλο αυτό το μονοπάτι που διέσχισες για να φτάσεις σε αυτό το μέρος, αυτό ήταν που άξιζε πιο πολύ από όλα. Σκέψου να ήθελες να πας κάπου είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά και να ήταν τόσο εύκολο, χωρίς κανένα εμπόδιο. Θα άξιζε το ίδιο;

Σύντομο και περιεκτικό αυτή τη φορά, αλλά γιορτές είναι και ας μην σας κουράζω. Καλή Ανάσταση να έχουμε. Φιλιά πολλά.
Foggy day, Thessaloniki, city center

www.zastavki.com
Το κακό ξέρεις ποιο είναι; Ότι βρίσκω συνέχεια καινούργια μέρη και θέλω να τα εξερευνώ μαζί σου, να τα επισκέπτομαι μαζί σου, να έχω αναμνήσεις με εσένα.. αλλά δεν γίνεται πια.
Ο καθένας, πλέον, δημιουργεί τις δικές του αναμνήσεις. Και πολλές φορές κάνω ότι είσαι εδώ στα μέρη που θέλω να δω.

Σκέφτομαι πόσο πολύ θα σου άρεσε αυτό το μέρος, ότι θα με έλεγες πόσο ρομαντική είμαι. Θα μου χαμογελούσες,  θα με φιλούσες τρυφερά και θα μου χάιδευες το πρόσωπο όπως μόνο εσύ ξέρεις. Και εγώ θα ήμουν ευτυχισμένη, όχι γιατί πήγα εκεί που ήθελα αλλά γιατί πήγα μαζί σου.

Και τώρα βρίσκομαι εδώ, εδώ που βλέπεις όλη τη πόλη με τα φώτα της, χωρίς εσένα. Μα όλα τα λαμπάκια θυμίζουν εσένα, και όλες οι σπίθες από αυτά θυμίζουν τον έρωτά μου για σένα. Και εσύ δεν είσαι εδώ. Και νευριάζω και σε βρίζω αλλά μετά το παίρνω πίσω.

Κατηφορίζω τώρα μάτια μου, πολύ σε σκέφτηκα και σήμερα. Και ακόμα και αν δεν είσαι εδώ, δημιούργησα μια καινούργια ανάμνηση μαζί σου. Την απουσία σου σε αυτό τον τόπο. Και αυτό ανάμνηση είναι, και ας είναι κενή.
Όπως είδατε και στο Wordless #6, και όσοι δεν το είδατε δεν πειράζει, η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στην Γερμανία. Έκανα ένα ταξίδι που ανυπομονούσα τόσο πολύ και θέλω να το μοιραστώ. Η αλήθεια είναι πως κάθε Δευτέρα ανεβάζω άρθρο (αν και το έχω καθιερώσει κάπως άτυπα αυτό), αλλά αυτή τη φορά δεν είχα χρόνο να γράψω κάποιο. Οπότε για να μην νιώθω τύψεις κάνωblogging. 
Δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες μιας και πλέον αντιλαμβάνομαι πως η στιγμή αξίζει παραπάνω όταν περνάει μέσα από τα μάτια, την καρδιά και το μυαλό, και όχι μέσα από εικόνες. Επισκέφθηκα τα Bochum, Essen, Koln, Dortmund.. αλλά έχω βγάλει φωτογραφίες κυρίως στην Κολωνία και σε ένα παιχνίδι στο Dortmund ( θα καταλάβετε στη συνέχεια).
Πολλά είπα ας ξεκινήσουν οι φωτογραφίες να μιλάνε!!!


Koln

Kolner Dom

Bochum

Koln

meeeeee

Koln

Essen

Dortmund, 3D mini golf

Köln, Germany

grqamol.am
Ου μπλέξεις με αυτούς, λένε. Αυτοί δεν έχουν συναισθήματα, είναι άδειοι, κενοί, είναι στολές χωρίς τίποτα μέσα τους.

Που να ήξεραν όμως πραγματικά, ότι κάτω από τη στολή κρύβονται πολλά περισσότερο από ένα τίποτα. "Κρύβεται" μια ολόκληρη προσωπικότητα άλλοτε περισσότερο εμφανής από ότι πρέπει άλλοτε όχι.

Μπορεί για τον κόσμο να μείνουν καθώς πρέπει γιατί έτσι τους επιβάλλει ο εργασιακός χώρος στον οποίο ζούνε, αλλά για τα δικά τους άτομα έχουν δημιουργήσει έναν άλλον κόσμο. Έναν κόσμο που μόνο αυτοί και οι άνθρωποι που αγαπάνε γνωρίζουν. Χωρίς στολές, πρέπει και γιατί. Μόνο επιθυμίες και θέλω.

                                                                 ....

Μην τους κρίνεις όταν τους δεις έξω στο δρόμο, αλλά αφότου μιλήσεις μαζί τους.

Υπάρχουν ένστολοι που κρύβουν απίστευτη ευαισθησία μέσα τους και ας φαίνονται εξωτερικά σαν ατσάλι.

Οι ένστολες ψυχές είναι κάτι παραπάνω από αξιοθαύμαστες. Προσπαθούν να διατηρήσουν την ισορροπία ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω τους. Και είναι τόσο εύκολο να χάσουν την ισορροπία τους, αφού το σχοινί είναι τόσο μα τόσο λεπτό.

Γιαυτό αγάπησέ τους, δώστους αυτό που αξίζουν και θα σου δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, τον δικό τους ισορροπημένο εαυτό!

NK Fotos, Triandria, Thessaloniki

armands photo
Και αν κάτι ξέρω, είναι πως ενώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου δίπλα σου.. φοβάμαι να σου μιλήσω.
Φοβάμαι να σου πω πράγματα που νιώθω, όχι ερωτικά, απλώς να σε ρωτήσω διάφορα πράγματα για εμάς ακόμα και αν πέρασε καιρός.
Είναι λες και φοβάμαι μην σε ενοχλήσει κάτι και σε χάσω.
Όχι δεν φοβάμαι μην σε χάσω ερωτικά, σε έχω χάσει με αυτό τον τρόπο χρόνια τώρα.
Φοβάμαι μην σε χάσω "φιλικά" ή να το θέσω καλύτερα ανθρώπινα.

Είναι υπέροχο που σε θεωρώ άνθρωπό μου και εσύ δικό σου.
Αυτό που ότι και αν συμβεί θα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον.
Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι ένα δικό μας χαζό δημιούργημα γιατί δεν νιώσαμε τίποτα ή νιώσαμε πάρα πολλά.

Όμως σε παρακαλώ δώσε μου το θάρρος μια μέρα να σου πω όλα αυτά που θέλω να σου πω.
ΌΧΙ δεν θέλω να σου αλλάξω γνώμη για κάτι, απλώς θέλω να τα βγάλω από μέσα μου.
Δεν είναι ότι δεν σ' αγαπάω απλά δεν θέλω να είμαι μαζί σου.
Δεν θέλω να καταστραφεί η ομορφιά που είχαμε, ούτε να κάνω θρύψαλα το ραγισμένο γυαλί που αφήσαμε. Το προσέχω να μείνει ως έχει. Γιατί στον κόσμο αυτό που ζούμε το γυαλί δεν ξανά κολλάει. Και ποιος ο λόγος να έχεις αίματα, όταν μπορείς να έχεις μόνο γρατζουνιές;

Στη τελική έχουμε αλλάξει, δεν κοιταζόμαστε πια στα μάτια και το ξέρεις.

40 church, Thessaloniki

Αυτή τη στιγμή την περίμενα πολύ καιρό.
Την είχα επεξεργαστεί πολύ καιρό στο μυαλό μου.
Να γράψω για την μέρα που αποχωρώ από την δουλειά μου, από την πρακτική.
Ήξερα ότι θα με κατέκλυαν συναισθήματα αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν τόσα πολλά.
Είναι πολύ μεγάλη η στεναχώρια που νιώθω.

Πρώτη μέρα λοιπόν! Η μέρα που θα πήγαινα στη πρώτη μου δουλειά! Πόσο άγχος, πόσο φόβος.
Σε ποιο τμήμα θα με πάνε, τι άτομα θα συναντήσω, τι θα μάθω, τι θα καταφέρω.

Λογιστήριο!!!! Ακριβώς εκεί που επιθυμούσα. Και με δύο αξιολάτρευτα άτομα μέσα.
Τον προϊστάμενό μου και την συνάδελφό μου.
Τους ένιωσα αμέσως σαν γονείς μου. Φιλικοί, χαμογελαστοί και πρόθυμοι να σε δείξουν πολλά πράγματα και να σε βοηθήσουν.

Περνούσαν οι μήνες και συνέχιζα να έχω τον ίδιο ενθουσιασμό. Μετά κατάλαβα πως αυτό που είπε κάποιος, ότι άμα κάνεις αυτό που αγαπάς δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις ποτέ στη ζωή σου, είχε απόλυτο δίκιο. Πώς να μην είχε δηλαδή, αφού ποτέ δεν ένιωσα δυσαρεστημένη ότι πάω στην δουλειά.

Οι μέρες πλησιάζουν προς το τέλος! Ώσπου φτάνει η σημερινή. (5 Απριλίου)
Έλεγα εντάξει τελειώνω σήμερα θα χαιρετήσω, θα ευχαριστήσω για την ευκαιρία που κατάφερα να έχω, θα συγκινηθώ απλά λίγο και θα φύγω. Η συγκίνηση όμως παρά ήταν μεγάλη, τα κλάματα βγήκαν από μόνα τους ανεξέλεγκτα και εγώ ανήμπορη να τους κοιτάω στα μάτια αντί να σκουπίσω τα δάκρυα μου. Όταν έφτασα στο τμήμα μου για να αποχαιρετήσω δεν μπορούσα να μην αγκαλιάσω τον προϊστάμενο μου που τον είχα απέραντη αδυναμία και ήταν ο άνθρωπος που με έμαθε παρά πολλά. Κάθισα μαζί τους κανένα τέταρτο να λέμε διάφορα και να νιώθω ακόμα χειρότερα όσο πλησίαζε η ώρα να φύγω. Και όταν ήρθε η ώρα έβαλα τα κλάματα και έφυγα γρήγορα.

Νιώθω ένα μεγάλο κενό, παρόλο που δούλεψα 6 μήνες. Είναι πολύ άσχημο κάποιος να χάνει την δουλειά του ή έστω να χρειάζεται να αλλάξει τον εργασιακό του περιβάλλον για οποιονδήποτε λόγο. Μπορείς να δεθείς με τον άλλον/η τόσο εύκολα.

Όμως είμαι πολύ ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία να δουλέψω και να εργαστώ σε ένα τόσο όμορφο περιβάλλον.

Στη τελική δεν χάνεσαι ποτέ με κανέναν αν το επιθυμείς!
Unknown
Unknown
Με ταξιδεύεις ακόμα.

Πάντα με ταξίδευες, σε όμορφα μέρη αγάπης. Αφηνόμουν στα χέρια σου και πήγαινα όπου ήθελες εσύ. Σε εμπιστευόμουν. Σε ποθούσα. Σε αναζητούσα. Σε λαχταρούσα. Διψούσα για ένα σου φιλί. Το ίδιο και εσύ.

Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Έτσι πίστευα, ώσπου αντίκρισα το παγωμένο σου το βλέμμα. Ώσπου είδα ότι δεν έχεις ψυχή. Ώσπου είδα ότι δεν έχεις τίποτα.

Γιατί μου το' κανες αυτό; Γιατί μ' άφησες να νιώσω πώς το ταξίδι μαζί σου ήταν ταξίδι ζωής; Με άφησες να σε ερωτευτώ, να σε αγαπήσω, να παίρνω ανάσα από την ανάσα σου και τώρα μου την παίρνεις σιγά-σιγά και με σκοτώνεις.

Σ' αρέσει όμως να με βλέπεις έτσι. Να πονάω. Να υποφέρω. Το ξέρω και το ξέρεις.

Τουλάχιστον πήρες αυτό που ήθελες ή μήπως θες να έρθεις να πάρεις ότι έχει απομείνει;
Γιατί ακόμα ταξιδεύω. Ή μάλλον ακόμα με ταξιδεύεις, σε έναν δρόμο θανάτου δίχως τελειωμό, αφήνοντάς εσένα κυβερνήτη του ταξιδιού μου.

Αλλά εσένα δεν σε ενδιαφέρει. Ο εγωισμός σου σε έχει φάει. Μην φοβάσαι όμως, θα το τελειώσω αυτό το ταξίδι, θα σβήσω ότι με δένει μαζί σου, και θα δώσω ένα τέλος στον πρωταγωνιστικό σου ρόλο. Κανένα happy end όμως. Το happy end θα είναι μόνο για μένα.

Έτσι, το ταξίδι θα γίνει δικό μου, και εσύ θα έχεις γίνει παρελθόν! Θα αδειάσω τη βαλίτσα μου, με ό,τι υπάρχει από εσένα, έτσι όπως άδειαζες εμένα κάθε φορά. Και έτσι δεν θα σε νοσταλγήσω άλλο, γιατί θα έχω μια βαλίτσα ελαφριά, καθαρή και έτοιμη για καινούργια ταξίδια.

Ταξίδια δίχως γυρισμό στο τίποτά σου.
quotesideas.com
Πέρασε ένας μήνας και κάτι..μέρες! Και δεν μπορώ να πιστέψω ότι κατάφερα να κάνω κάτι τέτοιο (καλά δεν κατάφερα να κάνω και κάτι τρομερό νομίζω, χεχε!)