Favim.com

Θυμάμαι που καθόσουν σκεπτικός στα κάγκελα και ερχόμουν και σε αγκάλιαζα και σε ρωτούσα τι σκέφτεσαι. Πάντα έλεγες τίποτα.

Όμως κάτι ήταν, και το ένιωθα.

Ήμουν ερωτευμένη με το μυστήριο χαρακτήρα σου. Αυτόν που έκρυβε μέσα μια μελαγχολία, μια μυστικότητα.

Όσο τρύπωνα μέσα σου άλλο τόσο καινούργιο μυστήριο εμφανιζόταν. Πίστευα πως δεν με άφηνες να λύσω το μυστήριό σου, γιατί φοβόσουν. Φοβόσουν πως άμα αφεθείς τόσο και δοθείς θα καταστραφείς. Όμως είχαμε καταστραφεί ήδη. Από την πρώτη κιόλας στιγμή. Όχι τη στιγμή που μπλέξαμε. 

Μα τη στιγμή που κοιταχτήκαμε.

Ο κόσμος μου ενώθηκε με τον δικό σου. Και από τότε τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Από τότε ξεκίνησε το μυστήριο ταξίδι μου.

Έτσι τώρα σε κοιτώ και βλέπω πάλι που χαζεύεις τα αστέρια. Αυτή τη φορά δεν σε ρωτάω τι σκέφτεσαι μελαγχολικά. Ξέρω. Σε ακουμπάω και νιώθω και εγώ, αυτό που ψάχνεις εκεί. Αυτό που σε βασανίζει. Με βασανίζει και εμένα αγάπη μου.