Η πρώτη και.. τελευταία μέρα στη δουλειά (Blogging #2)

4 Comments
Αυτή τη στιγμή την περίμενα πολύ καιρό.
Την είχα επεξεργαστεί πολύ καιρό στο μυαλό μου.
Να γράψω για την μέρα που αποχωρώ από την δουλειά μου, από την πρακτική.
Ήξερα ότι θα με κατέκλυαν συναισθήματα αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν τόσα πολλά.
Είναι πολύ μεγάλη η στεναχώρια που νιώθω.

Πρώτη μέρα λοιπόν! Η μέρα που θα πήγαινα στη πρώτη μου δουλειά! Πόσο άγχος, πόσο φόβος.
Σε ποιο τμήμα θα με πάνε, τι άτομα θα συναντήσω, τι θα μάθω, τι θα καταφέρω.

Λογιστήριο!!!! Ακριβώς εκεί που επιθυμούσα. Και με δύο αξιολάτρευτα άτομα μέσα.
Τον προϊστάμενό μου και την συνάδελφό μου.
Τους ένιωσα αμέσως σαν γονείς μου. Φιλικοί, χαμογελαστοί και πρόθυμοι να σε δείξουν πολλά πράγματα και να σε βοηθήσουν.

Περνούσαν οι μήνες και συνέχιζα να έχω τον ίδιο ενθουσιασμό. Μετά κατάλαβα πως αυτό που είπε κάποιος, ότι άμα κάνεις αυτό που αγαπάς δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις ποτέ στη ζωή σου, είχε απόλυτο δίκιο. Πώς να μην είχε δηλαδή, αφού ποτέ δεν ένιωσα δυσαρεστημένη ότι πάω στην δουλειά.

Οι μέρες πλησιάζουν προς το τέλος! Ώσπου φτάνει η σημερινή. (5 Απριλίου)
Έλεγα εντάξει τελειώνω σήμερα θα χαιρετήσω, θα ευχαριστήσω για την ευκαιρία που κατάφερα να έχω, θα συγκινηθώ απλά λίγο και θα φύγω. Η συγκίνηση όμως παρά ήταν μεγάλη, τα κλάματα βγήκαν από μόνα τους ανεξέλεγκτα και εγώ ανήμπορη να τους κοιτάω στα μάτια αντί να σκουπίσω τα δάκρυα μου. Όταν έφτασα στο τμήμα μου για να αποχαιρετήσω δεν μπορούσα να μην αγκαλιάσω τον προϊστάμενο μου που τον είχα απέραντη αδυναμία και ήταν ο άνθρωπος που με έμαθε παρά πολλά. Κάθισα μαζί τους κανένα τέταρτο να λέμε διάφορα και να νιώθω ακόμα χειρότερα όσο πλησίαζε η ώρα να φύγω. Και όταν ήρθε η ώρα έβαλα τα κλάματα και έφυγα γρήγορα.

Νιώθω ένα μεγάλο κενό, παρόλο που δούλεψα 6 μήνες. Είναι πολύ άσχημο κάποιος να χάνει την δουλειά του ή έστω να χρειάζεται να αλλάξει τον εργασιακό του περιβάλλον για οποιονδήποτε λόγο. Μπορείς να δεθείς με τον άλλον/η τόσο εύκολα.

Όμως είμαι πολύ ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία να δουλέψω και να εργαστώ σε ένα τόσο όμορφο περιβάλλον.

Στη τελική δεν χάνεσαι ποτέ με κανέναν αν το επιθυμείς!
Unknown


You may also like

4 σχόλια:

  1. Καλησπέρα Σταυρούλα καλώς σε βρήκα!!
    Αχ πόσο σε νιώθω, το ίδιο περίπου είχα ζήσει στην πρακτική μου πριν αρκετά χρόνια.
    Και τώρα που είμαι στην τρίτη δεκαετία και εργάζομαι όλο με μικρές συμβάσεις, είναι περίεργα τα συναισθήματα. Δένεσαι, σου αρέσει η δουλειά σου αλλά πρέπει να διακοπεί βίαια. Τουλάχιστον ας κρατάμε τα θετικά, τους ανθρώπους που γνωρίσαμε και ας προχωράμε με γεμάτες αποσκευές!!

    Καλή συνέχεια με χαμόγελο και δύναμη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα και σε εσένα(ή εσάς)! Δένομαι πολύ εύκολα και δυστυχώς τέτοιες συμβάσεις δεν ειναι και ότι καλύτερο. Νομίζω και πως και η δουλειά που κανεις τωρα με τις συμβάσεις δν ειναι και ότι πιο εύκολο, ειδικά οταν δεν είσαι ακομα 20κατι που λες ότι εχω να γνωρίσω πολύ κόσμο στη ζωή μου και πολλα πράγματα. αλλα αυτό κρατάμε τα όμορφα και συνεχίζουμε!!

      Διαγραφή
  2. Εγώ δεν το έζησα στην Πρακτική μου αυτό! Το έζησα όμως σε μεγάλο βαθμό τώρα που χαιρετησα τους συναδέλφους μου για να βγώ σε άδεια τοκετού! Παρ'ότι ξέρω ότι θα επιστρέψω η συγκίνηση ήταν απερίγραπτη!
    Θα σου ευχηθώ να έχεις τέτοια συναισθήματα και στις επόμενες δουλειές σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι είδα την ανάρτηση με τα λουλούδια, την τελευταία μερα της δουλειάς.
      Νομίζω πως ειμαι πολυ τυχερή που είχα την ευκαιρία να βιώσω κάτι τέτοιο στη πρώτη δουλειά που έκανα πανω στον τομέα μου.

      Διαγραφή