https://www.pexels.com/search/couple/
Δεν χρειάστηκα φωτογραφία σου εκείνο το βράδυ, γιατί σε είχα ξανά μέσα στη καρδιά μου. Σαν να μην έφυγες ποτέ, και ας πάλεψα σκληρά για αυτό. 
Άνοιξες τη πόρτα της καρδιάς μου σαν να είχες το κλειδί, αυτό το κλειδί που άλλαξα αμέσως όταν σε έχασα και έβγαλα το πιο ασφαλές για να μην μπει κανείς. 

Σε ερωτεύτηκα τόσο πολύ που μέχρι τώρα όλοι έμοιαζαν περαστικοί μπροστά σου. Νόμιζα πως σε είχα αφήσει πίσω μου, αλλά ήσουν πάντα μέσα μου. Κρυφά και φανερά. Μα αυτή τη φορά αποφάσισες να είσαι φανερά. 
Στεκόσουν μπροστά μου και με κοιτούσες με αυτά τα μάτια, με αυτό το γνώριμο βλέμμα. Αυτά τα μελαγχολικά εκφραστικά σου μάτια, που πάντα με ταξίδευαν, και τρομάζω που το λέω, αλλά ακόμα με ταξιδεύουν. Αυτή η τόσο σφιχτή αγκαλιά σου που πάντα με έκανε να νιώθω καλύτερα. 

Πες μου, πως το έχεις κάνει αυτό, να εμφανίζεσαι μετά από χρόνια και να είναι όλα όπως τα άφησες; Όταν με μανία προσπάθησα να σε βγάλω από μέσα μου. Όταν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι προχώρησα και ότι είμαι ευτυχισμένη. Όταν απομυθοποίησα ότι είχε σχέση με εσένα, για να πείσω τον εαυτό μου πως ήσουν άλλος ένας..

Μα δεν ήσουν άλλος ένας, ήσουν ο ένας. 

Αυτός που στεκόταν εκείνο το βράδυ μπροστά μου επιβλητικά, που με άγγιζε το πρόσωπο και εγώ στεκόμουν ακίνητη, να τρέμω ολόκληρη, ανήμπορη να αντιδράσω. Μου χαμογέλασες, γιατί έβλεπες τι θα συμβεί μετά, ναι αυτό το φιλί, που με τόση μανία λαχταρούσαμε τόσα χρόνια. Ήρθε και ήταν ότι πιο μαγικό υπήρχε. Τόσο αβίαστο και φυσικό. Γνώριμο όπως τότε.

Σήμερα όμως είναι μια νύχτα δύσκολη, μια νύχτα που δεν σε έχω μπροστά μου, ούτε τώρα αλλά ούτε και τις επόμενες και φοβάμαι... Φοβάμαι πολύ..